|
Mijn geheimpje, mijn geschenk , mijn miskraam. Zwanger zijn, het mooiste wat er is, niet? Maar toch kan dit mooie iets abrupt stoppen , soms nog zeer pril, soms bijna volmaakt ,maar alle twee met een even groot verdriet. Of ik het nu een blog moet noemen, een persoonlijke ervaring of een professionele kijk. Voor mij is het tijd om dit neer te schrijven en te delen met de wereld. Tijdens mijn kennismakings- gesprekken met de koppels moet ik de vraag stellen de hoeveelste zwangerschap het is en of er ooit miskramen zijn geweest. Misschien voor vele een doodgewone vraag, doch schuilt er achter deze vraag vaak een emotioneel antwoord. Nl 10 procent van de zwangerschappen mondt uit in een miskraam. Ook bij mij is dat het geval; ik ben drie keer zwanger geweest maar toch heb ik maar 2 gezonde kindjes... Als koppel beslis je samen om zwanger te worden; je fantaseert erover, je droomt erover, je praat erover en uiteindelijk ga je ervoor. De weg naar het effectief zwanger worden heeft onbewust al een hele grote impact op ons als individu. Je beleefd dit ‘projectje’ samen als koppel stiekem, jullie kleine geheimpje. Als uiteindelijk je regels uitblijven, stopt je hart even met kloppen om uiteindelijk een slag ( of twee) over te slaan. Zo vlug als je kan plas je op dat ‘ verdomd moeilijk open te krijgen ‘ stikje. 2 zeer lange minuten kruipen voorbij, en dan uiteindelijk 2 streepjes ! Er volgt een nieuwe test, en nog één en ja ook een 4de stikje moet eraan geloven . Een afspraak bij de huisarts voor een bloednamen wordt praktisch onmiddellijk vastgelegd ( weet trouwens dat je bij de vroedvrouw ook terecht kan voor deze bloednamen. ) De volgende stap is de afspraak bij de gynaecoloog voor de allereerste echo. Hier leef je met zijn 2 naar toe, misschien in een waas, misschien heel bewust of misschien heel nuchter. "In mijn geval was het vooral zweven op wolkjes, dromen over morgen. En daar lig je dan, in de gynaecologische stoel ,beide naar een tv scherm te staren. In mijn situatie een zwart scherm met een wolkje ( de vruchtzak ). “ we gaan over 10 dagen opnieuw een echo maken, op deze moment zie ik nog niet veel.” Dat waren de woorden van mijn gynaecoloog. Voor we het allemaal goed en wel besefte, stonden we met ons 2 terug aan de auto. Gelukkig waren we niet, triest ook niet, we zaten er wat verslagen bij. We wisten niet goed wat te voelen, ik besefte alleen dat dit 10 enorm lange dagen gingen worden..." Je hebt verschillende vormen van miskramen * De spontane miskraam Bij deze miskraam gaat er iets mis de eerste 16 weken van de zwangerschap. Je lichaam breekt de zwangerschap af, de baarmoeder zal vervolgend de vrucht en het weefsel uitdrijven. Je krijgt spontaan bloedverlies. * De niet - intacte zwangerschap. Tijdens de echo wordt er vastgesteld dat het hartje niet ( meer) klopt. "Ondertussen zijn we dag 8/ 10 ( hoe ik de voorbije dagen ben doorgekomen, is nog steeds een vraagteken) en even tussen ons, ik voelde me op en top zwanger. Misselijk en hormonaal . Dan nog maar eens naar het toilet, plots op het hagelwitte wc papier een helderrode vlek...." "Daar lag ik weer, in die gynaecologische stoel naar een zwart scherm te staren, deze keer zonder wolkje. “ ik vrees dat ik geen goed nieuws heb” waren dit keer de woorden van mijn gynaecoloog. Alles wat hierna gebeurde is voor mij 1 grote waas, de uitleg van de gynaecoloog wat aan de bureau volgde gleden van me af, ik nam niets meer op." De behandeling van een miskraam kan op 3 verschillende manieren. * Afwachten tot een spontane miskraam optreed en het vruchtje volledig wordt afgescheiden * Medicatie krijgen wat er voor zorgt dat binnen een aantal uren het vruchtje afgedreven wordt. * Het zwangerschapsweefsel laten verwijderen door middel van een curettage onder algemene verdoving. De verhalen die ik te horen krijg bij mij in de praktijk zijn allemaal uniek, beginnen allemaal anders maar eindigen allemaal in diezelfde 3 keuzen. Als ‘leek’ zijnde probeer je de keuzes t.o.v. elkaar af te wegen en ergens je gevoel te volgen maar weet je totaal niet wat je te wachten staat. Je ondergaat alleen maar. "Ook ik kreeg deze 3 keuzes, en zelfs ik onderging... ik knikte voor optie 2 ( in de “hoop” dat de pilletjes hun werk deden en dat ik geen curettage moest krijgen). De gebruiksaanwijzing gekregen van de pilletjes, een afspraak over 1 week voor de nacontrole en daar stond ik weer, buiten ,met mijn pilletjes in mijn handen." De naam van de pilletjes; Cytotec°. Je moet ze vaginaal opsteken, het eerste half uur niet recht opstaan. Indien er na 3 uur geen bloedverlies of buikkrampen optreden is het de bedoeling om de handeling te herhalen. Het bloedverlies en de menstruatiepijn beginnen minimaal maar nemen vaak snel toe gedurende 2 a 3 uur. Klonters en hevige krampen kunnen hiermee gepaard gaan. "Ik nam al mijn moed bij elkaar, stak de eerste pilletjes op. Ik nam nog een pijnstiller in en kroop in bed. 3uur later, stak ik de volgende lading pilletjes op. Na een uur of 2 begon ik lichte menstruatiepijn te krijgen. Nog steeds geen bloedverlies. Dat kwam pas laat op de avond, ik ging naar het toilet en daar waren de klonters bloed, de ene na de andere ....in paniek riep ik mijn partner en daar zaten we met 2 in dat kleine kamertje vol verdriet, vol onbegrip te snikken.... Onze droom was voorbij." Ik, als vroedvrouw wist waartoe de pilletjes instaat waren, theoretisch gezien dan. Ik kan me heel goed voorstellen dat onervaren koppels die in deze situatie komen te zitten, overspoeld worden. Ik hoor het vaak genoeg; we wisten van niets, kregen amper uitleg,..... Daarom dat ik dit schrijf, om te laten weten dat jullie er niet alleen voor staan. Wij, als vroedvrouwen kunnen jullie hierin begeleiden. Er zijn wanneer je alle hoop verliest, alle controle moet loslaten en wanneer je gaat verwerken. "Ik geef toe, de dagen (weken) die volgde op de miskraam waren zeer emotioneel. Ik was in conflict met mezelf, wist me geen houding te geven , ik liep verloren in mijn eigen huis; voelde me zo incompleet. Het gevoel wat ik persoonlijk had, kan ik het beste omschrijven als intens liefdesverdriet. Pijn in je hart, je ogen gevuld met tranen en geen adem kunnen krijgen. Ook als koppel waren we in conflict, mijn partner had zijn manier van verwerken en ik de mijne. Ik begreep hem gewoon niet. We hebben moeten leren luisteren naar mekaar en uiteindelijk zijn we hier wel sterker uitgekomen. Maar kan me voorstellen dat sommige koppels mekaar verliezen en hierdoor uit elkaar gaan en elk hun eigen weg inslaan...." De maatschappij gaat in mijn ogen hier heel los over, terwijl dat dit onderwerp alles behalve vanzelfsprekend is. Een rollercoaster aan emoties is nog zacht uitgedrukt. Als ik de verhalen van mijn koppels hier hoor, nog steeds na al die jaren , krijg ik kippenvel, vullen mijn ogen zich met tranen en moet ik een paar keer slikken want we kunnen wel verwerken maar vergeten doen we niet….. Vroedvrouw Annelies. 
2 Comments
|
